بعد از یک ساعتی که قصه ی کلاس مان به سر رسید به سمت کافه ی بیمارستان قائم حرکت کردم. فنجان قهوه ای سفارش دادم و پای درس ن و زایمان نشستم. بعد از چند دقیقه و صفحه، از پشت این نرده های چوبی چشمم به جمال این دختر بچه روشن شد. چشم و قلبم دوخته شده بود به او، حرکاتش و عروسکش. غرق دنیایی بود که من از آن هیچ خبری نداشتم، دنیایی در ناکجایِ ناگاه. بعد از چند دقیقه ای به من نزدیک شد و چشم در چشم شدیم. لبخند روی لبم آمد اما او فقط چند ثانیه ای زل زد به من، و بعد دوید سمت جایی که مادرش بود. مادرش را ندیدم، از پشت اینجایی که من بودم دیده نمی شد. در حال خواندن درس بودم که دیدمش و از همان دم، بین او و لغات کتاب در رفت و آمد بودم. دستانم نیز دائما به سمت گوشیم می رفت و برمیگشت. نمی دانستم عکس بگیرم یا نه؟! آخر اجازه نداشتم، و از همه مهم تر مادرش هم در جلوی دیدم نبود که بخواهم اجازه ای از او بگیرم.
درباره این سایت